Η πίεση ως καθρέφτης – σκέψεις μετά από εξέτασεις Aikido (Pressure as a Mirror – Reflections After a Dojo Examination)

GR

Εχθές, στο dojo μας, πραγματοποιήσαμε εξετάσεις. Από 6ο μέχρι και 3ο Kyu, όλες οι τεχνικές δομήθηκαν βάσει του Aikikai, με έμφαση στη σαφήνεια της φόρμας, στη σωστή στάση και στην ποιότητα της εκτέλεσης. Οφείλω να πω πως είδα πολύ όμορφες στιγμές. Κορμιά ευθυτενή, σταθερά βήματα, τεχνικές καθαρές. Σε γενικές γραμμές, μια πολύ επιτυχημένη διαδικασία.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι που με απασχολεί.

Στις εξετάσεις για 3ο Kyu και πάνω, έχω καθιερώσει μια δική μου πρακτική. Προσφέρω ο ίδιος την επίθεση, με πλήρη ταχύτητα, δύναμη και έντονη πίεση. Μια πίεση σχεδόν “τρομακτική”, που βγάζει τον ασκούμενο από το πλαίσιο της άνεσης. Χωρίς αντίσταση, πάντα παίρνοντας ukemi, αλλά προσφέροντας μια επίθεση που δεν συγχωρεί την αδράνεια ή τον δισταγμό.

Κανείς δεν κατάφερε να αντιδράσει επαρκώς στην πρώτη ή δεύτερη προσπάθεια. Όλες οι τεχνικές ολοκληρώθηκαν τελικά, αλλά μόνο μετά την τρίτη ή τέταρτη εκτέλεση. Κι αυτό, μέσα στην ασφάλεια του dojo.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση είναι σκληρή, αλλά απαραίτητη: η προπόνηση που κάνουμε στο Aikido —τουλάχιστον όπως συνήθως εφαρμόζεται— δεν μας προετοιμάζει για την πίεση της πραγματικότητας. Η πλειονότητα των ασκουμένων δεν έχει μάθει να λειτουργεί υπό συνθήκες έντονου στρες, αβεβαιότητας και δυναμικής αντίδρασης. Αν η επίθεση δεν είναι ελεγχόμενη, αν ο χρόνος δεν είναι “δοσμένος”, αν το σώμα δεν έχει προλάβει να οργανωθεί, η τεχνική καταρρέει.

Αυτή η εμπειρία ανέδειξε για άλλη μια φορά την ανάγκη για πιο ρεαλιστική εξάσκηση. Και προς αυτή την κατεύθυνση εργαζόμαστε ήδη εδώ και λίγους μήνες, εισάγοντας στο πρόγραμμα ειδικές προπονήσεις πίεσης. Προπονήσεις που δεν αποσκοπούν στην "τέλεια εικόνα" της τεχνικής, αλλά στην ικανότητα του ασκούμενου να διατηρεί λειτουργικότητα, καθαρό μυαλό και σταθερή απόφαση ακόμη και μέσα στο χάος.

Η πίεση είναι καθρέφτης. Δεν συγχωρεί. Δείχνει με απόλυτη ειλικρίνεια ό,τι έχει κρυφτεί κάτω από τις τις φόρμες και τις επαναλήψεις. Και είναι καθήκον μας, αν θέλουμε το Aikido να παραμείνει ουσιαστικό και ζωντανό, να κοιτάμε αυτόν τον καθρέφτη όσο πιο συχνά γίνεται.

EN

Yesterday, at our dojo, we held examinations — from 6th to 3rd Kyu. All techniques were structured according to the Aikikai system, with an emphasis on clarity of form, proper posture, and quality of execution. I must say, I witnessed many beautiful moments: upright bodies, stable footwork, clean techniques. Overall, it was a very successful process.

However, something has been on my mind.

For 3rd Kyu and above, I have established a personal practice: I deliver the attack myself — with full speed, power, and intense pressure. A pressure that borders on “frightening,” one that forces the practitioner out of their comfort zone. I offer no resistance, always taking proper ukemi, but the attack leaves no room for hesitation or inertia.

No one was able to respond effectively on the first or even the second attempt. All techniques were completed eventually, but only after the third or fourth try. And this, within the safety of the dojo.

Why does this happen?

The answer is harsh but necessary: the kind of training we usually do in Aikido does not prepare us for real pressure. Most practitioners have never truly trained under conditions of intense stress, uncertainty, and dynamic reaction. If the attack is not controlled, if the timing is not “given,” if the body has not had time to prepare — the technique collapses.

This experience once again highlighted the need for more realistic training. And we’ve already been moving in that direction over the past few months, introducing pressure-based sessions into our practice. These sessions are not aimed at the “perfect image” of a technique, but rather at developing the ability to remain functional, clear-minded, and decisive — even amidst chaos.

Pressure is a mirror. It does not forgive. It reflects with brutal honesty everything that lies hidden beneath forms and repetition. And it is our duty — if we want Aikido to remain meaningful and alive — to look into that mirror as often as we can.