Το Aikido στο "ρινγκ" – Τι έμεινε όρθιο; (Aikido in the "Ring" – What Stayed Standing?)

(For English scroll down)

GR

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που μπήκα στο Muay Thai. Δεν με τράβηξε το "άθλημα", ούτε η ένταση. Μπήκα για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο: να βελτιώσω το Aikido μου. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι κάτι έλειπε. Από την τέχνη; από τη δική μου αντίληψη για την εφαρμογή της;

Δεν μπήκα για να συγκρίνω ποια τέχνη είναι «ανώτερη». Μπήκα για να μάθω πώς στέκεσαι απέναντι σε άνθρωπο που δεν συνεργάζεται. Και η αλήθεια είναι πως ό,τι ήξερα, κλονίστηκε.

Στην αρχή της προπόνησης στο Muay Thai ήμουν εντελώς εκτός νερών μου. Το σώμα μου ήταν εκπαιδευμένο αλλιώς: σε ροές, σε επαφή που "προσφέρει", σε κινήσεις που υποθέτουν πως ο άλλος θα συμμετάσχει. Εδώ όχι. Εδώ τρως. Και ξανά τρως. Και μαθαίνεις να το αποδέχεσαι.

Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μου σοκ: μαθαίνεις να δέχεσαι χτυπήματα. Όχι μόνο πρακτικά, αλλά και ψυχολογικά. Σου έρχεται γονατιά και αντί να τρομάξεις, την τρως και συνεχίζεις. Όσο περισσότερο συμβαίνει, τόσο λιγότερο σε παγώνει. Αυτό από μόνο του είναι μια φοβερή εκπαίδευση.

Αφού έβαλα λίγες βάσεις και άρχισα να αισθάνομαι πιο άνετα, είπα: «Για να δούμε τι γίνεται αν δοκιμάσω λίγο Aikido μέσα σε όλο αυτό».

Tenkan, irimi — καμία τύχη. Δεν υπήρχε χώρος, δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχε “πρόσκληση” να μπεις. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χωρίς χέρια ψηλά, ήμουν ανοιχτός παντού. Αυτό με χτύπησε άσχημα: στο Aikido δεν εκπαιδευόμαστε να προστατεύουμε τον εαυτό μας ενεργά. Πάει το “μη-αντίσταση” – εδώ πρέπει να επιβιώσεις.

Δοκίμασα ikkyo, kote gaeshi… και κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο: έμενα ακάλυπτος και έτρωγα χτυπήματα. Κανείς δεν σου κάνει τη χάρη να πέσει. Κανείς δεν "ακολουθεί" την ενέργεια σου. Εκεί έξω είναι όλοι για την πάρτη τους.

Η μόνη τεχνική που σχεδόν πάντα δούλευε ήταν η aiki otoshi. Εντυπωσιακό; Ναι. Αλλά όχι τυχαίο — είναι τεχνική που υπάρχει και στο Muay Thai. Άρα... ήταν Aikido;

Δεν το άφησα εκεί. Άρχισα να παρατηρώ: πότε μπορώ να κάνω tenkan; Πότε έχει νόημα να μπω με irimi; Πού είναι η αδυναμία; Τι βλέπω στο βλέμμα του άλλου όταν πάει να με χτυπήσει; Πότε "ανοίγεται"; Όσο πιο πολύ έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία, τόσο περισσότερο άρχισαν να κολλάνε μερικά πράγματα. Όχι όλα. Ούτε εύκολα. Αλλά κάτι ξεκίνησε να χτίζεται ξανά.

Και τότε ήρθε η μεγάλη αλλαγή: άρχισα να αλλάζω την προπόνηση Aikido. Οι uke μου δεν είναι πλέον ευγενικοί συνεργάτες. Δεν ακολουθούν την κίνησή μου. Είναι πιεστικοί, επιθετικοί, αλλάζουν γωνίες, επίπεδα, όπως έμαθα στο Muay Thai. Αν δεν είσαι παρών, αν δεν κάνεις κάτι που δουλεύει, σε κάνουν να καταλάβεις ότι σε έχουν, τελείωσες! Αυτό είναι προπόνηση. Όχι θεατρική ροή — αλλά αληθινή πίεση.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η διαδικασία δεν με έκανε να απορρίψω το Aikido. Αντίθετα. Με έκανε να το δω αλλιώς. Πιο καθαρά. Πιο σκληρά. Και ναι, άλλαξα πράγματα. Έβγαλα σημεία που δεν στέκουν. Αλλά κράτησα και άλλα που με συγκίνησαν ξανά, με νέα μάτια.

Αν δεν είχα τις γερές βάσεις που μου έδωσαν οι δάσκαλοί μου, δεν θα μπορούσα να καταλάβω καν τι πρέπει να αλλάξει. Και αυτό το χρωστάω βαθιά σε αυτούς.

Το Aikido δεν χρειάζεται να μοιάζει με το Muay Thai — αλλά μπορεί να μάθει πολλά από αυτό. Και όσο πιο γρήγορα βγούμε από τη “γυάλα” μας και σταματήσουμε να παίζουμε "καράτε με πιρουέτες", τόσο πιο κοντά θα έρθουμε στο πνεύμα της τέχνης.

Για το τέλος, ας μείνει αυτό:

Το Aikido δεν χρειάζεται να μοιάζει με το Muay Thai — αλλά σίγουρα μπορεί να μάθει από αυτό.

Σε επόμενο άρθρο θα δείξω συγκεκριμένα παραδείγματα από αυτές τις αλλαγές στην προπόνηση μου — με φωτογραφίες και βίντεο. Ίσως κάποιοι να δουν κομμάτια του εαυτού τους εκεί.

EN

It wasn’t by chance that I started Muay Thai. I wasn’t drawn to the “sport,” or the intensity. I joined for one very specific reason: to improve my Aikido. Deep down, I knew something was missing. From the art itself? From my own understanding of how to apply it?

I didn’t go in to compare which art is “superior.” I went in to learn how to stand in front of someone who doesn’t cooperate. And the truth is, everything I thought I knew got shaken.

At the beginning of Muay Thai training, I was totally out of my element. My body had been trained differently: in flow, in contact that “offers,” in movements that assume the other person will play along. Not here. Here, you get hit. And hit again. And you learn to accept it.

That was one of my first shocks: you learn to take hits. Not just physically, but psychologically too. A knee comes your way and instead of flinching, you take it and keep going. The more it happens, the less it freezes you. That alone is serious training.

Once I had some basic tools and started to feel more at ease, I said: “Let’s see what happens if I try a bit of Aikido in all this.”

Tenkan, irimi — no luck. There was no space, no time, no “invitation” to enter. And worse, with no hands up, I was wide open. That hit hard: in Aikido we don’t really train to actively protect ourselves. So much for “non-resistance” — here, you have to survive.

I tried ikkyo, kote gaeshi... and every time the result was the same: I was exposed and got hit. No one gives you the courtesy of falling. No one “follows” your energy. Out there, everyone’s out for themselves.

The only technique that almost always worked was aiki otoshi. Impressive? Sure. But not random — it’s a technique you also find in Muay Thai. So... was it still Aikido?

I didn’t leave it at that. I started observing: when can I use tenkan? When does it make sense to enter with irimi? Where is the weakness? What do I see in the other person’s eyes when they’re about to hit me? When do they “open up”? The more I got into this process, the more things began to click. Not everything. And not easily. But something started to rebuild.

Then came the big change: I started changing how I train Aikido. My uke are no longer polite partners. They don’t just follow my movement. They’re aggressive, they pressure, they change angles, levels — just like I learned in Muay Thai. If you’re not present, if what you’re doing doesn’t work, they let you know real quick: you’re done. That’s training. Not a theatrical flow — but real pressure.

What’s interesting is this process didn’t make me reject Aikido. On the contrary. It made me see it differently. More clearly. More harshly. And yes, I changed things. I cut out parts that didn’t hold up. But I kept others that moved me again, through fresh eyes.

If I didn’t have the solid foundation my teachers gave me, I wouldn’t even know what needed changing. And I owe them deeply for that.

Aikido doesn’t need to look like Muay Thai — but it can learn a lot from it. And the sooner we step out of our little “fishbowl” and stop doing “karate with pirouettes,” the closer we’ll get to the spirit of the art.

To end, I’ll leave you with this:

Aikido doesn’t need to look like Muay Thai — but it sure as hell can learn from it.

In a follow-up article, I’ll show specific examples of these changes in my training — with photos and videos. Maybe some of you will see parts of yourselves in them.