Από την άνθηση… στο bullshido. (From flourishing… to bullshido.)

GR

(For English, scroll down)

Η πορεία του Aikido από τη δεκαετία του 2000 μέχρι σήμερα

Τη δεκαετία του 2000 το Aikido γνώρισε μια απρόσμενα μεγάλη άνθηση. Ήταν μια εποχή που πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο — και φυσικά στην Ελλάδα — άρχισαν να το ανακαλύπτουν, να το εξασκούν και να το διδάσκουν. Έμοιαζε σαν μια τέχνη που μπορούσε να προσφέρει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο φιλοσοφημένο, κάτι που ξέφευγε από τη σκληρότητα και το ανταγωνιστικό πνεύμα άλλων μαχητικών τεχνών.

Όμως, όπως συμβαίνει συχνά με φαινόμενα ταχείας εξάπλωσης, η ποσότητα άρχισε να υπερβαίνει την ποιότητα. Και σταδιακά, αυτή η άνθηση γέννησε σοβαρά προβλήματα — προβλήματα που αργότερα οδήγησαν πολλούς να μιλούν για το φαινόμενο του bullshido.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Το πρώτο μου «κλικ» με το Aikido

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000, έτυχε να παρακολουθήσω στο Eurosport μια τρίλεπτη επίδειξη Aikido. Ένας δάσκαλος (ονόματα δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ), γεμάτος αυτοπεποίθηση, πετούσε κορμιά δεξιά κι αριστερά με θεαματικό τρόπο. Εκείνη την περίοδο ασχολιόμουν με το Judo. Το Aikido δεν το είδα ως αυτοάμυνα — το είδα ως θέαμα. Και μου άρεσε. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Δεν πιστεύω πως ήμουν ο μόνος. Εκείνη την εποχή, πολλοί άνθρωποι πιθανόν να είδαν παρόμοια πλάνα, να μαγεύτηκαν από την εικόνα και να ξεκίνησαν να ψάχνονται. Ήταν η εποχή που το Aikido διαδιδόταν παντού. Και μέχρι τα τέλη εκείνης της δεκαετίας, σχολές ξεπετάγονταν σε κάθε πόλη της Ελλάδας και σε όλο τον κόσμο.

Το YouTube και η προβληματική εικόνα

Μαζί με την άνθηση του Aikido, ξεκίνησε και η άνθηση του YouTube. Ξαφνικά, βίντεο με επιδείξεις, τεχνικές, σεμινάρια και συνεντεύξεις για το Aikido γέμιζαν το διαδίκτυο. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι πολλά από αυτά τα βίντεο τα ανέβαζαν άνθρωποι που στην πραγματικότητα δεν ήξεραν ούτε οι ίδιοι τι ακριβώς έκαναν.

Με τον καιρό, τα βίντεο αυτά παρακολουθήθηκαν και από ανθρώπους που ασχολούνται σοβαρά με μαχητικές τέχνες. Και αυτό που έβλεπαν ήταν προσυνεννοημένες επιθέσεις, χωρίς ρεαλισμό, χωρίς πραγματική αντίσταση ή αντίδραση. Έβλεπαν δύο «μαχητές» σε μια προσχεδιασμένη σύγκρουση: ο ένας να κοιτάει το πάτωμα, ο άλλος να εκτελεί θεαματικές κινήσεις χωρίς να νιώθει καμία απειλή.
Και φυσικά, όταν κάποιοι τόλμησαν να δοκιμάσουν αυτές τις τεχνικές με έναν άνθρωπο που αντιδρά πραγματικά, τίποτα(?) δεν λειτούργησε.

Από την άνθηση… στο bullshido

Έτσι άρχισε να γεννιέται το φαινόμενο bullshido — ένας όρος που σατιρίζει τις πολεμικές τέχνες που θεωρούνται επιφανειακές, ανούσιες ή ψεύτικες.

Και εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι πολύ σημαντικό:
Δεν μιλάω για το τι προσφέρει το Aikido στην προσωπικότητα, στη φιλοσοφία και στην ψυχολογία του ανθρώπου. Αυτά που προσφέρει το Aikido στην εσωτερική καλλιέργεια, την πειθαρχία, την αυτογνωσία και τη σχέση μας με τον κόσμο είναι ανεκτίμητα. Εκεί δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Εδώ μιλάω αποκλειστικά για το αν είναι ή δεν είναι αποτελεσματικό ως πολεμικό σύστημα. Για το κατά πόσο μπορεί να σταθεί απέναντι σε μια πραγματική σύγκρουση, όπου υπάρχει ένταση, φόβος, αντίσταση, απειλή.
Και δυστυχώς, αυτή η ξαφνική άνθηση του Aikido γέννησε δασκάλους που δεν ήξεραν καν οι ίδιοι τι ήταν αυτό που έμαθαν.

Οι εμπειρίες μου

Προσωπικά, έχω ακούσει πολλές φορές τη φράση:
«Μην χάνεις την επαφή γιατί μετά θα πρέπει να κάνω κάτι άλλο».
Η επαφή για μένα, είναι το πιο ουσιαστικό κομμάτι που διδάσκει το Aikido. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορούσε να μου εξηγήσει τι θα γίνει αν χαθεί αυτή η επαφή ή αν υπάρξει αντίσταση ή απότομη αντίδραση.

Έχω παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ακόμα και από Ιάπωνες πρεσβευτές της τέχνης, και κανείς ποτέ δεν μου έδωσε σαφή απάντηση. Μέσα μου πάντα υπήρχε μια φαγούρα — ένα «κάτι δεν πάει καλά εδώ».

Σταμάτησα λοιπόν να πηγαίνω σε σεμινάρια που δεν είχαν απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Κι αποφάσισα να ψαχτώ μόνος μου. Να αμφισβητώ, να δοκιμάζω, να παρατηρώ. Γιατί όσο και αν απογοητεύτηκα από ανθρώπους και «σχολές», δεν απογοητεύτηκα ποτέ από την ίδια την τέχνη.

Το προσωπικό μου μονοπάτι

Μέσα σε αυτή την αναζήτηση, ξεκίνησα παράλληλα Muay Thai. Ήθελα να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα, να έρθω σε επαφή με μια πιο σκληρή, πιο ωμή μορφή σύγκρουσης. Ήθελα να νιώσω πώς αντιδρά το σώμα όταν ο άλλος δεν παίζει ρόλο, αλλά προσπαθεί να σε χτυπήσει.
Ήταν μια εμπειρία που με βοήθησε να εξελίξω και να αναθεωρήσω το Aikido μου. Να καταλάβω καλύτερα τη σημασία της θέσης, της απόστασης, της κίνησης, της επαφής. Να δω στην πράξη τι δουλεύει και τι όχι.

Αυτή η πορεία με βοήθησε να κρατήσω το Aikido ζωντανό μέσα μου — όχι σαν μια ιεροτελεστία ή ένα σύνολο τυποποιημένων τεχνικών, αλλά σαν μια ζωντανή, λειτουργική, ανοιχτή τέχνη.

Επίλογος

Σήμερα βλέπουμε μια πτώση στο ενδιαφέρον για το Aikido, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Από τη μια αυτό με στενοχωρεί. Από την άλλη, ίσως αυτή η κρίση να είναι η αφορμή για να γίνει ένα ξεκαθάρισμα. Να μείνουν όσοι πραγματικά ψάχνονται. Να επανεξετάσουμε τι είναι το Aikido, τι μπορεί να προσφέρει στην αυτοάμυνα, στη μάχη, στην επαφή με την πραγματικότητα.

Ίσως είναι η ευκαιρία να γίνει μία λειτουργική, ουσιαστική, ζωντανή τέχνη.

Συνεχίζεται...

EN

From the Rise… to the Bullshido

The journey of Aikido from the 2000s until today

In the 2000s, Aikido experienced an unexpectedly great rise. It was a time when many people around the world — and of course in Greece — began to discover, practice, and teach it. It seemed like an art that could offer something different, something more philosophical, something that escaped the harshness and competitive nature of other martial arts.

But, as often happens with rapidly growing trends, quantity began to surpass quality. And gradually, this rise created serious problems — problems that later led many to talk about the phenomenon of bullshido.
Let’s start from the beginning.

My first “click” with Aikido

Somewhere in the early 2000s, I happened to watch a three-minute Aikido demonstration on Eurosport. A sensei, full of confidence, was throwing bodies left and right in a spectacular way. At that time, I was practicing Judo. I didn’t see Aikido as self-defense — I saw it as a show. And I liked it. It caught my interest.

I don’t believe I was the only one. At that time, many people probably saw similar footage, were enchanted by the image, and started looking into it. It was the era when Aikido was spreading everywhere. And by the end of that decade, dojos were popping up in every city in Greece and around the world.

YouTube and the problematic image

Along with the rise of Aikido, came the rise of YouTube. Suddenly, videos of demonstrations, techniques, seminars, and interviews about Aikido flooded the internet. The problem, however, was that many of those videos were uploaded by people who didn’t really know what they were doing.

Over time, these videos were seen by people seriously involved in martial arts. And what they saw were prearranged attacks, without realism, without real resistance or reaction. They saw two “fighters” in a staged encounter: one looking at the floor, the other performing spectacular moves without feeling any threat.
And naturally, when some people tried to test those techniques with someone actually resisting, nothing(?) worked.

From the rise… to the bullshido

And so the phenomenon of bullshido was born — a term mocking martial arts that are considered superficial, pointless, or fake.

And here I want to clarify something very important:
I’m not talking about what Aikido offers to one’s character, philosophy, and personal development. What Aikido offers in terms of inner cultivation, discipline, self-awareness, and our relationship with the world is priceless. There’s no doubt about that.

Here I’m strictly talking about whether or not it is effective as a martial system. About whether it can stand up in a real confrontation, where there’s tension, fear, resistance, and danger.
And unfortunately, this sudden rise of Aikido created instructors who didn’t even know what it was they had learned.

My experiences

Personally, I’ve heard many times the phrase:
"Don’t lose the contact, because then I’ll have to do something else."
But for me, the contact is the most essential thing you learn in Aikido. The problem was, no one could explain what would happen if that contact was lost, or if there was resistance or a sudden reaction.

I’ve attended dozens of seminars in Greece and abroad, even from Japanese ambassadors of the art, and no one ever gave me a clear answer. Deep down, something always felt wrong.

So I stopped going to seminars that didn’t answer my questions. I decided to search alone. To question, to test, to observe. Because no matter how disappointed I was by people and “schools,” I was never disappointed by the art itself.

My personal path

In the midst of this search, I also started Muay Thai. I wanted to try different things, to experience a harder, rawer form of confrontation. I wanted to feel how the body reacts when the other person isn’t playing along, but is actually trying to hit you.
It was an experience that helped me develop and rethink my Aikido. To better understand the importance of position, distance, movement, contact. To see in practice what works and what doesn’t.

This journey helped me keep Aikido alive within me — not as a ritual or a set of formal techniques, but as a living, functional, open art.

Conclusion

Today, I see interest in Aikido decreasing, not only in Greece but worldwide. On one hand, this saddens me, because I see an art I love fading away. But on the other hand, maybe this decline is an opportunity for a meaningful reset. For those who truly search in depth, those who question, test, and seek the essence behind the techniques, to remain.

Perhaps through this crisis, Aikido can regain its vitality and functionality as a real, essential, and evolving art that still has something meaningful to offer today.

To be continued...